Ieder jaar verheugen wij ons weer op de Tour de France. Een wielerspektakel waarbij gedurende drie weken lang 208 gladiatoren op een fietsje door Frankrijk ploeteren. In wind en regen, hitte en kou, soms zelfs een aardverschuiving trotserend (2019) en met snelheden die soms wel 80 km per uur halen. Mannen die sneller de steilste berg op fietsen dan ik in mijn snelste sprint rij. Bikkels zijn het, mannen van staal die met botbreuken en de verschrikkelijkste schaafwonden na een val opstaan en direct weer naar hun fiets grijpen om door te gaan.

Natuurlijk is hier van alles van te vinden, een beetje meer respect voor eigen lijf en leden kan in mijn ogen geen kwaad, maar we kunnen het erover eens zijn dat deze mannen geen wattenstokjes zijn.

Wat dit jaar opvalt is het feit dat er onder deze stoere kerels na het passeren van de finishlijn, steeds meer zijn die hun tranen en emoties de vrije loop laten.

Matthieu van der Poel huilde hartstochtelijk na de winst van de gele trui om zijn pas overleden opa. Mark Cavendish liet vrijelijk zijn emoties gaan na zijn etappezege, zo waren er nog meer, en gisteren snikte Ben O’Connor het uit van pure blijdschap nadat hij als eerste de finishlijn passeerde.

Heerlijk! Lekker laten gaan die tranen. Niks te opkroppen van emoties, tranen zijn prachtig en mogen gezien worden.

En toch …. zijn we vaak bang om emotioneel te worden en helemaal om anderen te laten zien dat we emotioneel zijn. We kunnen er ongemakkelijk van worden wanneer we het bij de ander zien, we voelen ons kwetsbaar als we het zelf zijn. Hoe komt dat toch? Is dit nog een oude calvinistische overtuiging, meegegeven in onze systemen? Hoe vaak hoor je niet bij een begrafenis ‘Wat een flinke vrouw, ze heeft niet gehuild’. En hoe vaak worden kinderen nog uitgelachen op school wanneer ze huilen als ze verdriet hebben. En als je dan huilt, hoe vaak word je niet meteen getroost met de woorden ‘huil maar niet’ of krijg je een zakdoek toegestopt zodat het vlug weer klaar is met de tranen.

Sommige mensen zijn zo goed getraind in het wegstoppen van hun emoties dat ze niet meer kunnen huilen. Anderen uiten hun pijn en verdriet door juist boos of agressief te worden, die richten dit naar buiten toe, op de ander, om zelf het verdriet maar niet te hoeven voelen. Om zich maar niet kwetsbaar te hoeven voelen.

Van het wegslikken van emoties, het nooit of zelden uiten van je emoties wordt je vroeger of later ziek. Natuurlijk hoef je ook niet om elk wissewasje in tranen uit te barsten, maar we mogen wat vaker laten zien wat ons raakt of ontroert. Het geeft enorm veel lucht en is soms zelfs aanleiding voor een mooi gesprek. Zachte emoties roepen zachte gevoelens op bij de ander. Kwetsbaar is kracht. Het mag er zijn. Jij mag er zijn!

Wanneer heb jij voor het laatst eens lekker gehuild?

 

 

Bron blogafbeelding: iStockphoto.com