Na veel discussie, overleg, uitzoekwerk en compromissen was het eindelijk zover: de verbouwing van ons lieve stulpje zou gaan plaatsvinden. Omdat wij uitermate klein behuisd zijn was er geen andere keuze dan een vakantieappartement betrekken in het dorpje om de hoek. Huis leeggeruimd, kat onder de arm, zoveel mogelijk huisraad mee om het onze lieve kattenman zo aangenaam mogelijk te maken, werkbenodigdheden, studiebenodigdheden en natuurlijk veel te veel dingen mee die niet gebruikt worden.

Twee weken had de aannemer ons bezworen, dan zou het allemaal klaar zijn. Dat leek ons helemaal super. Wij 2 weken weg en wanneer we terugkomen zou het allemaal geregeld zijn: nieuwe keuken, nieuwe vloer, isolatie, alles geschilderd…. Super de luxe, wanneer we terugkomen in ons huisje is alles gedaan en klaar. Alleen nog maar poetsen.

Zo ging het natuurlijk niet. Dagelijks bekeken we de voortgang. Toen er nog 3 dagen te gaan waren en er nog geen plank op de vloer lag, laat staan dat er een keuken geplaatst was werden we toch wel behoorlijk onrustig. Het was duidelijk dat het mooie plaatje dat wij hadden en waar wij ons blijmoedig aan vasthielden uiteindelijk uitmondde in een niet haalbare planning.

Wisten wij veel. Geen enkele ervaring met verbouwingen en planningen daarvan. Hoe naïef kan je zijn.

Mijn teleurstelling was enorm! Ik ben al helemaal geen liefhebber van ‘weg van huis’, al is het om de hoek en vind alles wat stressvol is voor mijn kattenman bijzonder zielig. Ik wilde dus echt koste wat het kost na 2 weken terug naar huis. Boos was ik, verdrietig! Ik kon de teleurstelling fysiek voelen. Ik werd opstandig en strijdbaar om ‘gerechtigheid’ te krijgen.

Ken je dat?

Teleurstellingen zijn er in alle vormen en maten. Van kleine tot heel grote en impactvolle exemplaren. Wat interessant is aan teleurstellingen is de manier waarop je ermee omgaat. Je natuurlijke neiging is, net zoals ik in mijn voorbeeld deed, om het buiten jezelf te plaatsen. De Ander!! Het ligt allemaal aan die ander, die deed het verkeerd zegt mijn hoofd. En bij die overtuiging horen de bijpassende emoties.

Maar is dat wel echt zo. Wanneer ik naar binnen ga in mijn gevoel, ontdek ik al snel dat mijn teleurstelling het gevolg is van de (hoge) verwachtingen die ik had. Ik had het plaatje al helemaal voor mijzelf geschilderd en ingekleurd. Zo zou het gaan. En dat plaatje van mijn verwachting is niet flexibel. Wanneer blijkt dat de ander, door allerlei uiterst verklaarbare omstandigheden, niet aan mijn verwachting kan voldoen, zegt mijn hoofd dat dat niet eerlijk is en dat de ander fout zit. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ik ben zelf de grondlegger van mijn eigen teleurstellingen! Door mijn ‘pijn’ reageerde ik naar buiten toe en dat is logisch: we willen allemaal weg van de pijn dus ons hoofd vertelt ons direct wat we moeten doen om het niet te voelen. Dat is een heel natuurlijke reactie en dat geeft helemaal niks. Toen ik met dat nare gevoel ging zitten doorvoelen wat er nu echt aan de hand is, werd ik mij bewust van wat de echte oorzaak was en kon ik het meteen loslaten. Weg naar gevoel!

Wanneer was jij hevig teleurgesteld? Welke impact heeft dat gehad in jouw leven? Wat was de overtuiging die zich gevormd heeft? En wat waren jouw verwachtingen? Heb je destijds goed gecommuniceerd over jouw verwachtingen?

Misschien kan je er eens met een andere, open blik naar kijken, vanuit je gevoel. Probeer het eens, het maakt het leven een stuk vrolijker.

 

 

Bron blogafbeelding: iStockphoto.com